นี่คือเรื่องเล่าในวันที่ฟ้าแจ่มใสใจกลางสภาพอากาศที่พร้อมขึ้นบินบนสนทนาของผมและสองนักบินก็เกิดขึ้นความบังเอิญของบทสนทนาในครั้งนั้นทำให้การเดินทางครั้งใหม่ของผมเริ่มขึ้นอีกครั้งในช่วงเวลาบ่ายสอง ณ กรุงเทพมหานครฯในขณะที่ผมแบกเป้มาสถานีรถไฟหัวลำโพงเพียงลำพังผมก็หวนนึกถึงสิ่งที่ทำให้การเดินทางครั้งนี้เกิดขึ้น
เมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ผมได้มีโอกาสขึ้นเครื่อวบินไปทำงานที่พิษณุโลกในขณะที่ผมนั่งอยู่บนเครื่องเพียงลำพังผู้ชายสองคนที่นั่งข้างๆผมก็ได้ชวนผมคุย
ซึ่งทราบภายหลังว่าทั้งสองเป็นนักบิน ซึ่งกำลังจะเดินทางไปปฏิบัติภารกิจที่พิษณุโลก บทสนทนาส่วนใหญ่ของเราอยู่ในจังหวัดสงขลา ซึ่ครอบครัวของหนึ่งในนักบินที่ผมได้พูดคุยพ่อแม่และพี่สาวของเค้าได้เปิดร้านข้าวหมูแดงอยู่ที่สถานีรถไฟหาดใหญ่เราพูดคุยกันมาตลอดทางจนเครื่องบินถึงสนามบินพิษณุโลกผมลากับสองนักบินพร้อมกับสัญญาไว้ว่าผมจะเดินทางไปกินข้าวหมูแดงฝีมือแม่เค้าสักครั้งอย่างแน่นอน
และด้วยเรื่องราวทุกอย่างนั้นทำให้ผมมาอยู่ในรถไฟที่มุ่งตรงไปสถานีรถไฟหาดใหญ่ในขณะนี้พร้อมกับเป้คู่ใจที่ไร้แผนการใดๆต่อจากนั้น บนสนทนาบทสุดท้ายของวันกับคุณยายที่จะเดินทางกลับพัทลุง และเมื่อฟ้าสางในขณะที่ผมมตื่นขึ้นผมก็ไม่พบคุณยายที่เตียงนอนของท่านแล้วป็นสัญญาณที่บอกได้ว่าเราเลยเขตพัทลุงและรถไฟเดินทางมาถึงหาดใหญ่แล้ว
ในเวลาเช้าตรู่ ญ สถานีรถไฟหาดใหญ่ทุกองค์ประกอบของสถานที่แห่งนี้ก็ถูกดำเนินไปอย่างเรียบง่าย ผมแบกท้องที่หิวและเดินออกมาหน้าสถานีรถไฟและผมก็พบกับร้านข้าวหมูแดงแสงเพชรจนได้
เค้าว่าจุกสังเกในร้านก็คือรูปนักบินของลูกชายที่คุณแม่เป็นคนแขวนไว้ ผมได้เล่าให้พ่อและแม่ของเค้าฟังว่าได้พบกับลูกชายและเพื่อนของเค้าบนเครื่องบินและผมก็ออกเดินทางมากินข้าวหมูแดงตามสัญญาผมจึงขอเซลฟี่กับคุณแม่ไว้เป็นที่ระลึกหน่อย เมื่อคนที่ไร้แผนอย่างผม ซึ่งรู้จักแค่น้ำตกโตนงาช้างที่หาดใหญ่ถามทางกับครอบครัวแสงเพชรอยู่นาน
พวกเขาก็ให้ผมยืมมอเตอร์ไซค์ของที่บ้านทั้งๆที่อีกหลายวันกว่าผมจะกลับมาที่สถานีรถไฟนี้ไม่มีอะไรจะดีและงงไปกว่านี้อีกแล้วในการเริ่มต้นเดินทางของทริปนั้ความมีน้ำใจกับคนแปลกหน้าอย่างผมจุดเริ่มต้นจากข้าวหมูแดงและการเดินทางที่เต็มไปด้วยมิตรภาพที่ผมนั้นได้รับจากครอบครัวของพี่นักบิกที่ผมนั้นได้เจอเขาที่บนเครื่องและจากครอบครัวของพี่เขา
ได้รับการสนับสนุนเรื่องนี้มาจาก next88